Me ergens volledig in vastbijten en pas loslaten als ik zekerheid heb. Zo werkt het leven niet. Dat maakt een mens niet gelukkig, niet vrij. Het is tijd om los te laten, ondanks dat ik niet weet wat ik hierna mag vasthouden. Het afgelopen half jaar heb ik als opluchting ervaren. Even weg van het land eetstoornis. Een breder perspectief, een andere blik in de wijde wereld. Het voelde goed. Gezond voor mijzelf, voor mij als moeder en als partner. Proud2Bme heeft me de afgelopen 10 jaar heel veel geleerd én trots gemaakt.

De samenwerking vanaf dag 1 met mijn broer Roel, die alle techniek verzorgt, was er één uit duizenden. De ervaringsdeskundigheid en deskundigheid die symbolisch samensmolten in de samenwerking tussen Eric van Furth en ik was met recht uniek te noemen. Er zijn maar weinig zorginstellingen die dit zouden aandurven. Die mij 10 jaar geleden deze kans hadden durven geven. Ik heb hem niet teleurgesteld. Proud2Bme is de best bezochte en meest bekende e-health site van Nederland geworden.

Onze optredens in het NOS Journaal, RTL nieuws, Hart van Nederland, Vel over probleem documentaire, Telegraaf, Volkskrant,... een eigen documentaire, eating disorder awareness dagen, twee singles (1 & 2), inloopmiddagen, bijzondere video's, prijzen, een verhuizing, subsidies... We hebben het samen allemaal meegemaakt. De vele ups, ...maar op een dag - want zo is het leven - kwam er helaas ook een down.

‘Be Proud!’ ...zei de psychiater lachend tegen me, nadat ik kort ervoor een vrij depressief verhaal had verteld over hoe waardeloos ik wel niet was. De hoofdredacteur van Proud2Bme, was alles behalve proud to be me. Een lachertje. We konden er beiden gelukkig om lachen. Tegelijkertijd was het ook verdomde pijnlijk. Een eetstoornis, een mindfuck.

Ik hield wat meer afstand, was meer bezig achter de schermen van Proud, omdat ik zuiver wilde zijn. Eerlijk. Een ander zeggen goed voor jezelf te zorgen, terwijl je dit zelf niet doet, voelde niet correct. De afgelopen twee jaar waren een worsteling voor me. Veel mensen hebben me in deze periode teleurgesteld, anderen hebben me verrast. Ik ben blij dat ik met mijn #Krachtvoer video’s, foto's en blogs vele mensen heb mogen steunen en motiveren.

'Ja, misschien had ik beter eerder een pauze voor mijzelf kunnen inlassen. Maar ja, iets met perfectionisme, prestatiedrang en niet los kunnen laten. Je kent het vast wel…'

Toen in december 2018 mijn zoontje werd geboren voelde ik dat dit het juiste moment was om echt even afstand te nemen. Tijd voor mijzelf. Zorgen dat ik volledig herstelde van mijn eetstoornis. Tijd om een hechte band op te bouwen met mijn kind. Tijd om voor mijn zieke moeder te zorgen. Zes maanden verlof! Wat een vrijheid! Ik heb er zeker van genoten. De eerste maanden toen de zon nog scheen. Wandelingen met de hond en míjn kind. - Hoewel ik het in die periode nog nauwelijks míjn kind durfde te noemen - Samen zitten in het gras, fietsen door het weiland op weg naar een terras met cappuccino en carrotcake.

Er was ook weinig vrije tijd. Lucht, ruimte in mijn hoofd. Moederschap is veel zorgen voor. Daarbij kwam de zorg voor mijn moeder. Het zoeken van een passende woonplek, regelen van veel zaken, gesprekken met artsen en verhuizen van haar spullen. Dan heb ik het nog niets eens over de tijd,...of eigenlijk impact die dit mentaal op me heeft gehad en nog steeds heeft. Ondanks alles ging het beter met me. Tot het einde van mijn verlof naderde…

Het voelde gewoonweg niet meer goed. Weer terug de eetstoornis wereld in. Ik had een vat vol met nieuwe ideeën, maar alles in mijn hoofd en hart riepen nee. Ik wist wat me te doen stond. Loslaten. En laat dat nou nét mijn minst ontwikkelde capaciteit zijn… Het schrijven van deze blog heeft daarom ook vrij lang op zich laten wachten. Hoewel ik gewoonlijk in korte tijd een stortvloed aan woorden op papier krijg, kwam er nu niets. Het afscheid valt me zwaar ...en ik ben liever licht ;)

'Een eetstoornis
je kan er niets aan doen 
je moet er wel iets aan doen'

Dank voor jullie vertrouwen in mij. Dank voor jullie kwetsbaarheid, betrokkenheid en strijd. Het waren tien waardevolle, bijzondere en intense jaren. Er is veel dat ik ga missen, maar gelukkig ook heel veel niet ;) Ik laat Proud2Bme voor nu los en ga samen met Stichting GGZ Rivierduinen op onderzoek uit, waar mijn kwaliteiten voor hen opnieuw in te zetten zijn. Wellicht houd ik wel een adviserende rol m.b.t. Proud2Bme, maar dat gaan we allemaal nog met elkaar bespreken.

Voor nu: Op zoek naar nieuwe uitdagingen in mijn leven. Ik wens Nadine, Phoi Cai, Irene, Lonneke, Daphne, Marina en alle vrijwilligers het beste met Proud voor de toekomst. Ik heb alle vertrouwen in jullie.

Leef, heb lief en laat je liefhebben.
We’ll meet again,

♥ Scarlet